Een van de herinneringen aan den oorlogstijd zijn nog de woonschepen in de Oostvest. Toen de woningnood het hoogst gestegen was. namen velen een woonschuit.
Het eigenaardige is, dat het aantal woonschepen in de Oostvest niet vermindert, maar integendeel grooter wordt.
Er liggen daar nu een 20-tal. Groote en kleine. Het oude oorlogsschip, verbouwd tot woonkazerne, is de reus onder de broederen.
Verder flinke ruime woningen op bakken, maar ook drijvende krotjes. Een bonte staalkaart hoe woonschepen niet en hoe ze wel moeten zijn.
De geheele Oostvest is met deze vloot gevuld, hetgeen een typische aanblik oplevert, zoowel voor de E.S.M.-reizigers die de Amsterdamsche poort passeeren
als voor de passagiers der treinen die naar of van Amsterdam komen.
De treinpassagiers zullen evenwel geen gunstigen indruk krijgen van de woningtoestanden te Haarlem. Aan den eenen kant zien zij de woonschepen,
aan den anderen kant het woonwagen-kamp aan den Oudenweg!
Eenige woonschepen verkeeren in vrij gehavenden staat. Daaraan zal de slooper wel spoedig te pas komen.
Dat er nog zooveel menschen - zeker 30 gezinnen - in deze woonschepen onderdak vinden, wijst er wel op, dat wij met onzen arbeiderswoningbouw nog niet
aan het eind zijn. Uitgezonderd natuurlijk enkele eigenaars en bewoners van flinke woonschepen, die kunnen concurreeren met steenen huizen,
is het toch zeker, dat de kleine woonscheepjes alleen gehuurd worden door menschen die geen andere woning kunnen krijgen.
Toch zijn er nog onder de woonschepen die een flinke huur per week doen, zoodat zij alleen gehuurd worden door menschen die niet anders kunnen.
De bewoners moeten bovendien veel derven, vergeleken bij de menschen die in steenen huizen wonen. Geen tuin, geen zolder, geen gas, geen electriciteit.
De gemeente zorgde voor water, daarvoor is een gemeenschappelyke kraan gemaakt.
Hoe lang zal het nog duren eer deze oorlogsherinnering uit onze stadswateren verdwenen is, dat wij alleen de woonschepen buiten zien, als vacantie- verblijven?