In het verleden heeft de gemeente ooit aangekondigd dat het liggeld voor woonschepen met 300% omhoog moest.
Deze commissie, onder voorzitterschap van de heer Adriaanse, met naast hem beleidsmedewerker Jan Pauels
en toenmalig havenmeester Han van den Booren, had een opzet gemaakt, waarbij een vergelijking moest worden gemaakt
tussen wonen in huizen en wonen in een woonboot.
Omdat niet alle locaties even "riant" liggen, had de commissie bedacht om de slechts gesitueerden (Waarderhaven) te vergelijken
met slecht gesitueerde straatbewoners, waabij als voorbeeld de Leliestraat en de Koolsteeg werden gekozen.
In een lange lijst werden vergelijkingspunten aangereikt, waarbij de alle commissieleden per onderdeel een waardering moesten toekennen.
Aan het eind moest daaruit een gemiddelde komen dat toepasbaar was om daarmee het woongenot uit te drukken en te vergelijken.
De woonschepenhaven gold daarmee als index, waartegenover de overige locaties konden worden "afgemeten".
Uiteraard was deze lijst vergelijkingspunten al hoog en breed door de accountant van de gemeente uitgetest
Echter:
Voordat er ook nog maar één vergadering geweest was, werd gesteld dat de huren van de tuinen bij de woonboten, werden stopgezet.
Zogenaamd om incasso te vereenvoudigen, werd gesteld dat voortaan één bureau over de betalingen ging en
omdat liggelden in precario aan de havendienst werden betaald,
zou het beter zijn ook de tuinen in precario door de havendienst te laten incasseren.
Omdat iedereen begreep dat deze constructie, via een omweg, tóch tot die gewraakte verhoging zou leiden,
De voorzitter stelde toen dat besprekingen over de liggelden enkel en alleen zouden doorgaan,
als de precario-tuinconstructie werd aangenomen.
Dreigementen en chantage is dus niet door Bernt Schneiders uitgevonden; die schoftenstreken bestonden ook toen al.
Maar: Als dat dan allemaal, zo ondubbelzinnig, een onbespreekbare voorwaarde was,
waarom wordt dat nu dan weer omgedraaid?