De aanloop naar het speelplaatsje, waar moeders tegelijk of om beurten het kroost in de gaten hielden.
Het weggetje naar de schuurtjes, de zandbak... Óns clubhuis.
Het stelde allemaal zo weinig voor, maar we waren er tegelijk rijk mee.Okee, jammer van dat spaanplaat... Formaldehyde-gas kwam er uit als het zomers goed warm was.
Dat spul sloeg op je ogen en op je strot.Er waren wel meer probleempjes.
Zo was bijvoorbeeld het glas van de WC-raampjes doorzichtig en dat gaf geen gevoel van privacy op het kleine kamertje!Er werden speelmiddagen gehouden voor de jeugd, er waren filmavonden met een filmprojector
die via de wijkraad opgehaald en weer weggebracht moest worden.
Er was een fotodienst, een kaartclub, handwerken..
Ook privé kon je het tentje huren voor je verlovingsfeest, voor zoveel jarig huwelijksfeest
Er waren bijeenkomsten... De zogenaamde scheepsraad.Het verliep moeizaam en de vertragingstaktiek van de gemeente was er mede de oorzaak van dat de mensen er op laatst niet meer zo in geloofden.
Waren de havenmensen die er zich voor inzetten aanvankelijk wel "in" voor een bezoek aan huis,
bij de heren wethouders zélf, om daar tekst en uitleg te vragen, later bleek dat "men" een zo degelijke scholing had gehad in het vertragen en ontmoedigen, dat niet langer "U hoort nog van ons" kon worden verkocht aan de bewoners.
bron fotoarchief Haarlems Dagblad -stadsbibliotheek-Op een avond, woensdag 5 juni 1975, brak zoals je dat zegt de pleurus uit...
Na de scheepsraad, eigenlijk reeds tijdens die scheepsraad liepen de gemoederen zo hoog op dat niet eens het einde werd afgewacht.
Met potten verf en kwasten toog nagenoeg de hele haven naar de brug en schilderde met koeie-letters op het wegdek en op de pijlers:
bron fotoarchief Haarlems Dagblad -stadsbibliotheek-
Het was goed genoeg om eindelijk in het stadhuis door te dringen.
Woonschepen? Oh ja? Waar dan.....?
"Men" wilde die uitzonderlijke vorm van wonen wel eens van dichtbij bekijken en masaal kreeg de haven visite van raadsleden, onder aanvoering van de toenmalige wethouder.Achteraf, (hoeveel makkelijker kun je alles verklaren en bekijken "achteraf") was dit het begin van het besef dat deze wantoestand eigenlijk niet kon. Hoewel......
Aanvankelijk was de animo voor vergaderen redelijk goed, maar naarmate de problemen minderden en het nieuwtje er wat af begon te raken, verflauwde ook de interesse.
Ik herinner me nog heel goed de smeekbeden die we deden om toch vooral die Scheepsraad te bezoeken, zodat we met de mening en de wensen van de bewoners -en dan ook echt van die bewoners!-
naar de gemeente konden stappen om daar te proberen iets in beweging te krijgen.In de Scheepsraad-verslagen lees je hoe op het laatst de notulering zó vreselijk kort werd gehouden, omdat het blijkbaar tóch niemand interesseerde, dat wie de avonden zelf niet bezocht, ook uit die verslagen weinig kon halen.
Het vrijwilligersklupje hield het vol tot eind maart/begin april 1979, toen werden verkiezingen gehouden en mocht een verse ploeg het overnemen.
Terug naar de link-pagina, of klik op "vorige".
